Πόσο δύσκολο είναι τελικά αυτό το τόσο απλό.
το αποζητάμε και μας ζητείται....αλλά τελικά είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο,όπως προκύπτει έκ του αποτελέσματος.
ίσως τελικά ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή στο να ψυχολογώ τους ανθρώπους...ούτε άφηνα ελεύθερα να με διαβάσουν..ίσως ελάχιστοι τα κατάφεραν...ίσως και κανείς...
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
δν ξερω αν αυτα τα ..ρητορικα,ισως
ερωτηματα εχουν ως αποδέκτη εμένα ...η στοχοποιουν το συμπαν...
Προσωπικα πιστεύω 2 εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα..σε διαφορετικές ωρες κ μέρες το καθένα... χι..
αρχικα οτι (ίσως)ποτέ δν θα μάθουμε κ κατανοήσουμε ουτε εμεις οι ιδιοι τν εαυτό μας πλήρως...
και ως εκ τούτου α)δν μπορει να το κανει ενας τρίτος αφου δν μπορούμε εμεις...
β)..μονο ενας τριτος που και μας ξερει και εχει τν δυνατότητα να μας βλέπει απ'εξω (..ν μας παρατηρει σφαιρικα) μπορει ν τ κανει
se fwtisa e??
...και ναι..δν ξερω αν εχει τελικα
σημασία η ειναι απλα το σημαντικότερο πραγμα που μπορει να
ζητηθει απο κάποιον.... τεινω να πιστεύω το δεύτερο....
Εχω νιωσει τέτοιες σημαντικές στιγμές..να έχεις ανάγκη να σε νιωσουν και ενα ατομο να είναι λες και είσαι εσυ.Μες το μυαλο και ταυτόχρονα στην ψυχή σου.
Δν ξέρω αν έχω βοηθήσει ποτε σε τέτοιο βαθμο..Ξερω μόνο οχι οτι... το θέλω,ειναι κάτι διαφορετικο, ..ξέρω οτι μου βγαίνει.. δν μπορω να το εκφράσω αλλιως...
..ποιητική αδεία..συμπεραίνω πως το post
εχει μια ιδιαίτερη έμφαση προς τον συγκεκριμένο,και οχι τον εκάστοτε αναγνώστη...και θέτω τν εαυτό μου
ως αποδέκτη... (ισως πάλι και να θέλω να τ δω ετσι..)
http://www.youtube.com/watch?v=UYVVxMHYvug&feature=related
...μια που μου παραπονιεσαι για τα σχ'ολια... αν και "παλιο" ποστ δν παει να πει πως δν το σκεφτομαι...
νομιζω οτι τεριαζει με το mood του post..λιγο-πολυ...
-"Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.
Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.
Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.
Κι όμως να που δεν ξέρω...
Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα."
Δημοσίευση σχολίου